Tot onze grote spijt gaat Diegem Cross in 2020 voor het eerst in 45 jaar niet door. De veiligheidscel oordeelde dat het onmogelijk is om een cross, die dwars door de dorpskern van Diegem gaat, veilig, volgens de Coronamaatregelen te organiseren. Hou het veilig en hopelijk tot 2021!
10e keer starten in Diegem en ook 10e keer winnen, dat was de uitdaging waar Mathieu van der Poel vanavond voor stond. Na een uur crossen was de zege voor de wereldkampioen een feit. Hij won solo in het kunstlicht van Diegem, voor Iserbyt en Vanthourenhout.
Al in de eerste ronde kiest Mathieu van der Poel (Corendon-Circus) voor een versnelling op de eerste hellende strook. Het hele peloton moet aan de rekker, maar Eli Iserbyt (Pauwels Sauzen – Bingoal) is de man die blijft volgen. Ver rijden de twee niet weg, o.a. Merlier (Creafin-Fristads), Van Kessel (Telenet-Baloise Lions) en Pidcock (TP Racing) komen weer aansluiten.
In ronde drie betrappen de concurrenten Van der Poel op een schuiver, Iserbyt laat de kans niet onbenut en versnelt. De wereldkampioen reageert zonder aarzelen en kan de kloof in geen tijd dichten. In de achtervolging zetten Pidcock en Sweeck (Pauwels Sauzen – Bingoal) elk op hun beurt alles op alles om weer bij het kopduo aan te sluiten. En dat lukt. Aan het einde van ronde vier rijdt er een klein peloton over de streep.
Veel volk samen, daar heeft Van der Poel duidelijk geen zin in. Net als in ronde één gaat hij ook in de vijfde ronde bergop aan de boom schudden. Dit keer is het gaatje dat hij zoekt er wel en de Nederlander draait het gashendel volledig open. Aan het einde van die ronde heeft de wereldkampioen al 22 seconden bij elkaar gefietst, tijd dus voor de mannen van Pauwels Sauzen – Bingoal om de krachten in de achtervolging te bundelen.
Van der Poel probeert z’n voorsprong te handhaven, terwijl Iserbyt zich achterin loswerkt bij de achtervolgers. Hij vecht een duel uit met z’n ploegmaat Michael Vanthourenhout voor de plekken 2 en 3. Daarin trekt Iserbyt aan het langste eind. Hij komt in de finale zelfs nog dichter bij de koploper, maar Van der Poel is buiten schot. De wereldkampioen bedankt het talrijk opgekomen publiek met een sprongetje op de brug. Aan de finish steekt hij fier 10 vingers in de lucht.
Door de afwezigheid van de geblesseerde Toon Aerts is Laurens Sweeck de nieuwe leider in het klassement.
Winnaar Mathieu van der Poel: “Het is heel mooi om hier voor de tiende keer te winnen, toch was dit echt een overwinning op karakter. Ik had niet de beste dag vandaag, maar gelukkig heb ik wel wat ervaring hier in Diegem en kan ik het parcours bijgevolg goed indelen. Ik voel dat het vorig jaar net iets vlotter ging, maar dat is natuurlijk minder erg als je nog steeds kan winnen. Of ik hier onklopbaar ben? Het is gewoon een parcours dat me heel goed ligt.”
Na een spannende wedstrijd bij de vrouwen, mocht Annemarie Worst de armen in de lucht steken in Diegem. Samen met Alvarado en Kastelijn vocht ze om de overwinning. In de sprint was Worst uiteindelijk sneller dan Alvarado, die wel aan de leiding blijft in het klassement.
De wedstrijd wordt in de eerste ronden gedomineerd door drie Nederlandse rensters: Ceylin del Carmen Alvarado (Corendon-Circus), Annemarie Worst (777) en Europees kampioene Yara Kastelijn (777). Wereldkampioene Cant (IKO-Crelan) probeert de schade te berperken en rijdt op beperkte afstand, maar lijkt het gat maar niet te kunnen dichten. Shirin van Anrooij (Team 185) en Inge van der Heijden (CCC-Liv) daarentegen kunnen de oversteek wel maken. In ronde drie krijgen we zo een kopgroep van vijf.
Alvarado had in de eerste ronden getoond dat de schuine kant in Diegem haar heel goed lag, maar in ronde vier gaat het fout. De Nederlandse glijdt uit en het is Worst die van de schuiver profiteert. Alvarado gaat onmiddellijk in de achtervolging. Ook Kastelijn weet haar wagonnetje vooraan weer aan te hangen. Halfweg de wedstrijd krijgen we hetzelfde koptrio als in de openingsronde: Worst, Alvarado en Kastelijn. Zij gaan samen de vijfde en tevens slotronde in.
Alvarado probeert het een eerste keer op de schuine kant. De voorsprong die ze bij elkaar fietst, wordt snel teniet gedaan door haar metgezellen. Kastelijn probeert het op haar beurt, maar geraakt voorlopig ook niet weg. Net voor een nieuwe technische passage neemt opnieuw Alvarado de kop. Kastelijn en Worst moeten voet aan grond zetten, Alvarado duikt het ruime sop in. Toch kan Alvarado haar voorsprong niet uitbreiden. Kastelijn geeft het volle pond in de achtervolging en kan in de zandbak opnieuw aansluiten, met Worst in haar wiel.
Met Worst en Kastelijn in haar zog, begint Alvarado aan een langgerekte sprint naar de finish. Kastelijn moet plooien, Worst daarentegen duikt met Alvarado de laatste rechte lijn in. Alvarado lijkt op weg naar winst, maar Worst komt op en over haar concurrente. De Nederlandse wint zo na Zonhoven nu in Diegem haar tweede Telenet Superprestige manche dit seizoen. Alvarado blijft ook na de zesde manche aan de leiding in het klassement.
Winnares Worst: “Tot op de streep vechten om de overwinning, dat was toch weer een tijdje geleden. We waren echt aan elkaar gewaagd, niemand geraakte weg. Vanaf de klim ging Yara sprinten in de slotronde en daarna probeerde Ceylin het nog een keertje. In de sprint wist ik dat ik zo dicht mogelijk op het wiel moest zitten, na de trappen zo snel mogelijk weer in de pedalen moest en dan zo snel mogelijk moest sprinten, want lang is de finish hier niet. Het was echt lastig vandaag, dus ik ben zo blij met deze overwinning!”
Zdenek Stybar zal net als vorig jaar aan de start staan! De drievoudige wereldkampioen cyclocross won in 2019 twee voorjaarsklassiekers: Omloop Het Nieuwsblad en E3 Prijs Harelbeke. Welcome back champ!
Zes op zes voor Mathieu van der Poel in deze editie van de Telenet Superprestige en ook een vijfde opeenvolgende triomf – zelfs acht met de jeugdreeksen erbij – in Diegem. Een verrassing kan je het gezien de waardeverhoudingen deze winter niet noemen, al kwam de Europese kampioen deze keer met een steward iets voor half koers wel een onverwachte hindernis tegen die hij niet kon ontwijken.
En het was al niet super begonnen voor de autoritaire leider in het klassement. “De weg lag er gladder bij dan ik had verwacht en bij het afzetten schoof ik weg waardoor ik niet op snelheid kwam”, gaf hij als verklaring voor zijn matige start die hem pas rond plaats vijftien in het veld bracht. Wat overigens nog altijd een tiental plaatsen beter was dan Wout van Aert.
De wereldkampioen stond meteen voor een lange inhaalrace, Van der Poel van zijn kant kon vrij vlot opschuiven en nestelde zich in een ruime kopgroep met Laurens Sweeck, Michael Vanthourenhout, Lars van der Haar, Quinten Hermans, Toon Aerts, Tim Merlier en Daan Soete. Van der Poel en Vanthourenhout bleken al snel over de beste benen te beschikken en konden zich afscheiden van de rest. In het zand demonstreerde Van der Poel, zodat hij alweer op weg leek naar een vlotte overwinning na een lange solo.
Tot het incident in ronde vier. Een steward wilde een op het parcours terechtgekomen bril verwijderen en werd verrast door de aanstormende Van der Poel, die vol op de man reed en vervolgens meteen naar de nek greep.
“Ik voelde het kraken op het moment van de impact”, zei Van der Poel achteraf. “Die nek zal morgen dus wel goed stijf zijn, maar die man heeft dat uiteraard niet met opzet gedaan. Ik zag hem twijfelen, dacht dat hij zou blijven staan, maar op het laatste moment maakte hij toch nog een beweging. Daarna ben ik op geen enkel moment nog echt goed in mijn ritme gekomen. Ik reed wel zo snel mogelijk opnieuw tot bij Michael, maar daarna probeerde ik toch even te bekomen van het gebeuren. Later in de wedstrijd reed ik ook nog eens tegen een paaltje, wat me een gescheurde broek en een schaafwonde opleverde. Kortom, een incidentrijke cross, waardoor ik heel blij ben dat ik die toch kon winnen. Zes op zes in de Superprestige, een acht op acht aan het einde van de rit zou wel heel leuk zijn.”
Michael Vanthourenhout: “Plots zag ik Mathieu liggen”
Michael Vanthourenhout bekroonde zijn knappe prestatie met een mooie tweede plaats, op veertien seconden van Van der Poel. “Ik had net een moeilijk moment toen ik na een bocht plots Mathieu zag liggen, ik heb dus niet gezien wat er precies gebeurd is. Het heeft mij in ieder geval geholpen om die tweede plaats te pakken. Ik kwam even opnieuw aan de leiding, maar vooral was het meegenomen dat ik na de terugkeer van Mathieu nog een tijdje bij hem kon blijven. Daardoor heb ik het verschil met de renners achter mij zeker wat kunnen uitdiepen.”
“Of dit een indicatie kan zijn voor het BK over twee weken is moeilijk te zeggen. Daar zal hoe dan ook de vorm van de dag bepalend zijn. Vandaag zat het wat dat betreft goed bij mij, maar zelfs al is dat in Kruibeke ook het geval, dan nog wordt het een totaal andere wedstrijd. Zonder Mathieu mag je een veel meer gesloten koers verwachten. Deze prestatie geeft me wel een boost om nog twee weken keihard te werken naar de titelstrijd toe.”
De strijd voor de derde podiumplaats werd in de slotronden uitgevochten door Toon Aerts, Lars van der Haar en de na zijn slechte start teruggekeerde Van Aert. In de op één na laatste ronde maakte Aerts het verschil, in de slotronde volgde Van der Haar diens voorbeeld om Van Aert naar plaats vijf te verwijzen.
Foto’s: ©Photopress.be/Tekst: Filip De Greef
Na een uitermate boeiende wedstrijd heeft Sanne Cant een tweede opeenvolgende zege geboekt in de Superprestige Ladies Trophy. In de slotfase bleek ze vooral tactisch sterker dan Annemarie Worst, Denise Betsema en Eva Lechner. De wereldkampioene wordt ook leidster in de stand, met één punt voorsprong op Worst.
Tumultueuze openingsfase met al meteen een valpartij van een tiental rensters in de sprint richting eerste bocht. Op de snel volgende schuine kant gingen Ellen Van Loy en Sanne Cant onderuit, waardoor de best gestarte Eva Lechner en Annemarie Worst al meteen een mooie voorsprong konden nemen. Net voor de trap richting laatste rechte lijn maakte Lechner een slipper, waardoor ze het contact verloor. Denise Betsema en Ceylin del Carmen Alvarado volgden op een vijftal seconden, Cant kwam door als tiende, vier plaatsen beter dan klassementsleidster Alice Maria Arzuffi, die uiteindelijk pas vijftiende zou worden.
De schuine kant bleef voor spektakel zorgen. Een foutje van Worst in ronde twee gaf Lechner de kans om weer aan te sluiten, onder meer Cant verloor opnieuw heel wat terrein. Toch bleek de wereldkampioene in orde, want al snel kwam ze opnieuw aansluiten in het eerste achtervolgende groepje met Betsema, Alvarado, Nikki Brammeier, Laura Verdonschot en Maud Kaptheijns.
Lechner buigt in slotronde
Worst en Lechner hadden ondertussen al zo’n vijftien seconden voorsprong verzameld. Een nieuwe moeilijke passage op de schuine kant deed Worst in één klap acht seconden verliezen ten opzichte van de Italiaanse kampioene. De Europese kampioene zag stilaan zelfs Kaptheijns, Cant en Betsema naderen. Lechner ging als leidster de slotronde in, maar Cant en Betsema volgden op amper vijf seconden. Worst leek even het beste te hebben gehad, maar deze keer liet een perfecte passage op de schuine kant haar toe om weer aan te sluiten bij het achtervolgende duo en met zijn drieën slaagden ze er ook in om Lechner bij te benen.
Op een ideaal moment eiste Cant de leidersplaats op, in het park gaf ze met een hoog tempo niemand de kans om nog terug te slaan en in de laatste rechte lijn sprintte ze vlot naar de winst en de leidersplaats. “Het is heel leuk om de laatste cross van het jaar te winnen, zeker omdat ik er hard moest voor strijden”, stelde Cant. “Ik vond het nodig om twee keer dwars te gaan staan op de schuine kant, waardoor ik heel wat plaatsen en tijd verloor. Ik kon vervolgens vrij vlot naar het groepje met onder meer Betsema rijden, daarna was het Maud Kaptheijns die de kloof naar Worst grotendeels dichtte. Het was met hangen en wurgen dat ik in haar wiel kon blijven, maar ik kon vervolgens toch zelf het laatste gaatje dichten.”
“Toen reed Lechner nog een eindje voor ons uit en het was pas een eind ver in de slotronde dat we ook haar konden bijbenen. Ik probeerde na die lange inhaalrace even te bekomen en kort na de balkjes begon ik op te schuiven, waarna ik de leiding nam in het vooruitzicht van een strook waar het nagenoeg onmogelijk is om in te halen. Na nog een kort recuperatiemoment daar was het dan alle registers open richting finish.”
Foto’s: ©Photopress.be/Tekst: Filip De Greef
Mathieu van der Poel heeft voor de vierde keer op rij de Diegemse avondcross gewonnen. Eens te meer heerste de Nederlandse kampioen onder het kunstlicht. Wout van Aert werd op een kleine minuut achterstand gefietst, Laurens Sweeck moest als nummer drie meer dan 1’40”. Van Aert blijft leider in het klassement.
Mathieu van der Poel heeft 2017 in stijl afgesloten met een hele knappe zege. Zijn 21ste dit seizoen, zijn 29ste dit kalenderjaar. En zijn vierde op rij in Diegem. Niet dat hij het op een presenteerblaadje kreeg aangeboden. Van der Poel kende immers een barslechte openingsronde.
“Ik mispakte me in de eerste ronde serieus op de schuine kant en ging over de kop”, zou Van der Poel ons na afloop vertellen. “Mijn pols werd daarbij een beetje geraakt, maar echt hinder had ik er niet van tijdens de rest van de wedstrijd. Ik kreeg even later ook nog eens een lekke band en moest dus in de achtervolging. In paniek was ik niet, want mijn benen voelden wel goed aan.”
Al bij al moest de Europese kampioen niet té lang achtervolgen, ook al koos Wout van Aert vol voor de aanval. Maar na 20 minuten wedstrijd was het tussen de twee tenoren te herdoen. Van der Poel wilde Van Aert echter niet op adem laten komen en trok vol door, waardoor de wereldkampioen moest passen. Het laatste half uur verdween de spanning uit de wedstrijd.
“Eén van mooiste zeges van het seizoen”
“Best speciaal om hier voor de vierde keer op rij te winnen”, glunderde Mathieu. “Ik zou het als een van mijn mooiste zeges van het seizoen durven omschrijven. Het is ook een gedroomd afscheid van onze fietsconstructeur Stevens. We hebben altijd een goede band gehad met die mensen en ik zal nooit vergeten dat ik met die fietsen mijn eerste wereldtitel heb behaald.”
Van Aert kon de nederlaag plaatsen. “Ik heb een beetje hetzelfde gevoel als twee dagen geleden in Loenhout. Mathieu was gewoon beter. Hij trok zoals wel vaker een halve ronde serieus door en het verschil was gemaakt. Vooral in de klim op het asfalt had ik onvoldoende snelheid in de benen. Hij zette me onderaan al onder druk en bergop zag je het verschil zo groeien. Eén keer kwam ik nog wat dichterbij, maar zeker de laatste twee ronden voelde ik de gevolgen van de zware week.”
Middelkerke?
“Over een eventuele deelname aan de slotmanche in Middelkerke wil ik me nog niet uitspreken. Er moet toch iets spannend blijven en bovendien speculeren de mensen graag over dit soort zaken.”
Laurens Sweeck werd eervol derde, zij het wel op 1’41” van Van der Poel. Toon Aerts (die net als Michael Vanthourenhout, Jens Adams en Gianni Vermeersch veel pech kende) werd vierde, Marcel Meisen maakte de top vijf vol.
Sanne Cant heeft haar eerste overwinning in de Superprestige Ladies Trophy editie 2017-2018 beet. In Diegem rekende ze in de tweede wedstrijdhelft af met Pauline Ferrand-Prévot en Maud Kaptheijns. De Nederlandse, net op tijd weer op niveau na een blessure, blijft aan de leiding in het klassement, al moet ze Cant nu wel naast zich dulden.
Het genoemde drietal had aanvankelijk nog het gezelschap van Annemarie Worst, Marianne Vos en Laura Verdonschot, maar in de tweede ronde volgde toch al afscheiding. Cant, Ferrand-Prévot en Kaptheijns vormden de kopgroep, Verdonschot nam de rol van eerste achtervolgster op zich, Worst en Vos zakten verder weg en kregen gaandeweg zelfs concurrentie van Nikki Brammeier, Inge van der Heijden, Jolien Verschueren en Elle Anderson.
Cant greep halverwege de wedstrijd haar kans in de zandstrook. De wereldkampioene had al gezien dat vooral Ferrand-Prévot daar moeilijk doorheen geraakte, zette zich op kop en één vlotte passage door het zand was voldoende om de Française en Kaptheijns op achterstand te zetten. Toen Kaptheijns wat afstand nam van Ferrand-Prévot, leek ze even op weg naar de tweede plaats, maar ‘PFP’ vocht terug en draaide de rollen in de slotronde om. De verdere ereplaatsen gingen naar Verdonschot, Brammeier, Anderson en Verschueren. Vos, vorig jaar nog winnares in Diegem, moest vrede nemen met een negende plaats.
Cant: “Even gevreesd niet te kunnen starten”
“Het leek misschien een gemakkelijke overwinning, maar ze kwam er toch na een bang moment”, zei Cant. “Tijdens de voorbereiding schoot er iets in mijn rug. Het was zelfs even afwachten of het wel mogelijk zou zijn om te starten. Zo erg bleek het uiteindelijk niet te zijn, maar ik moet toch wat hopen dat ik er de komende dagen geen last meer van zal hebben. Voor de Superprestige doe ik hier in ieder geval een goede zaak, ik heb weer alles zelf in handen om een derde opeenvolgende eindzege na te streven.”
Ook in Diegem was Mathieu van der Poel Wout Van Aert te snel af. Na alweer een bloedstollend duel maakte van der Poel het verschil in de allerlaatste zandstrook. Kevin Pauwels werd nog maar eens derde, voor Toon Aerts en Jens Adams.
Diegem? Dat wordt een cross waar ze met velen blijven samentroepen tot diep in de finale. Zo was het scenario vooraf gepland, maar dat was eens te meer zonder Wout Van Aert en Mathieu van der Poel gerekend. Al in de eerste ronde trok de Nederlandse kampioen alle registers open. Het was naar adem happen bij de verzamelde concurrentie en slechts eentje beet zich vast in het wiel. Jawel, de wereldkampioen.
“Ik had echt niet verwacht dat het zo goed zou gaan vanavond”, aldus van der Poel achteraf. “Tijdens het inrijden was het gevoel zeker niet super. Hoofddoel was dan ook om zo lang mogelijk bij Wout te blijven en er alles aan te doen om het verlies te beperken tot één punt. Tijdens de wedstrijd zelf liep het echter veel beter en zo werd het opnieuw een heel pittig duel. Telkens de ene wilde rusten, demarreerde de andere en omgekeerd.”
Focus op finale
Met die verschroeiende start was meteen 98 procent van het wedstrijdverhaal geschreven. Wat restte, was wachten op wie van de twee het laken uiteindelijk naar zich toe zou trekken. En dat werd uiteindelijk pas beslist in de laatste halve ronde. Van der Poel trok een streep richting de zandbak, zette Van Aert onder druk en pakte zo vijf meter. Die bouwde hij in de daaropvolgende 500 meter uit tot een handvol seconden.
“Het plan in de slotronde was om in eerste positie aan de zandstrook te kunnen beginnen”, deed Van Aert achteraf zijn tactiek uit de doeken. “Het lukte echter niet omdat Mathieu in de aanloop ernaartoe met een serieuze sprint uitpakte. In het zand verloor ik enkele meters, aan de balkjes kwamen er nog enkele bovenop en ik ben er vervolgens niet meer in geslaagd om die kleine achterstand weg te werken. Pas toen hij in de slotmeters begon uit te bollen, kwam ik weer dichterbij, maar ik wist wel dat het niet meer zou lukken.”
Langgerekte sprint richting zandbak
“Na de laatste passage door de zandbak was het één langgerekte sprint” aldus van der Poel nog. “Boven op de trappen wist ik dat het binnen was. Zelfs als je daar echt in het wiel zit, is het al moeilijk om de man aan de leiding nog te passeren. Ik keek om en zag dat er voldoende ruimte zat tussen mij en Wout. Nee, door om te kijken in de laatste rechte lijn wilde ik hem zeker niet vernederen. En ook niet met die sprong op de laatste brug. Ik vind dat gewoon leuk en als je veel snelheid hebt, is het ook helemaal geen probleem om dat te doen.”
Vijf op zes dus voor Mathieu van der Poel in de Hansgrohe Superprestige. Vijfde tweede plaats voor Van Aert ook. “Uiteraard ben ik teleurgesteld met het resultaat, maar het was wel weer een boeiend en intens duel zoals we er al meer uitvochten de voorbije weken. Of de kans bestaat dat we hiervoor in de belangrijke januarimaand een prijs zullen betalen? Ik hoop van niet. In alles wat we doen houden we ook wel rekening met wat er allemaal nog op het programma staat de komende weken”, besloot de wereldkampioen.
Vermeersch pechvogel van de dag
En de concurrentie? Die focuste op de dichtste ereplaatsen. Ook deze duels kon het talrijk opgekomen publiek wel smaken. Toon Aerts en Kevin Pauwels duelleerden op hun beurt tot diep in de finale. Pauwels toonde zich de betere van de Europese kampioen.
De vijfde plaats ging naar Jens Adams, al kwam die misschien wel Gianni Vermeersch toe. De West-Vlaming kende echter opnieuw pech. Een tegenspartelende ketting sloeg Vermeersch helemaal uit koers. Hij zou als 22ste over de finish bollen.
Bijna 700 dagen bleef Marianne Vos weg uit het veld, vorige week kwam ze terug met een vierde plaats in Antwerpen en nu zes dagen later was ze al de beste in Diegem. In de zesde manche van de Superprestige Ladies Trophy versloeg ze Sanne Cant, die in de stand ondertussen drie straten voorsprong heeft op de concurrentie.
Ellen Van Loy, tweede in die stand en vorig jaar nog winnares in Diegem, moest forfait geven wegens ziekte. Sophie de Boer knalde al in de eerste ronde spectaculair tegen een paaltje, maar was wel nog mee in de aanvankelijk heel ruime kopgroep. Ook Vos kon ondanks haar startplaats achteraan vrij snel opschuiven.
In de tweede ronde plaatste Cant een eerste duidelijke versnelling, met Vos, Katerina Nash en Nikki Brammeier konden slechts drie rensters aansluiten. Brammeier moest snel weer afhaken, ook voor Nash lag het tempo duidelijk iets te hoog. En zo ontstond een mooi duel tussen Cant en Vos. Het was tijdens de voorlaatste ronde in de zandstrook, dé specialiteit van Cant, dat de beslissing viel. Echter niet zij, maar wel Vos sloeg er een kloofje van enkele seconden. De Belgische kampioene deed er alles aan om de opgelopen achterstand opnieuw weg te werken, maar Vos gaf geen krimp en mocht juichen.
Vos: “Sanne maakte het me echt niet makkelijk”
“Uiteraard ben ik hier heel blij mee”, verklaarde Vos. “Mijn vierde plaats in Antwerpen was al veelbelovend, maar echt meespelen voor winst is natuurlijk nog iets anders. Ik kon voorsprong nemen doordat ik enkele stroken na mekaar stevig kon doortrekken, maar ik moet zeggen dat Sanne het me echt niet makkelijk maakte. Ook in het begin had ik al enkele stevige inspanningen moeten leveren. Zo liep het in de eerste ronde zeker niet vlekkeloos op de schuine kant, maar gelukkig kon ik vervolgens vrij vlot opschuiven om mijn plaats vooraan in te nemen.”
Meteen is duidelijk dat Vos eind januari in Luxemburg een kandidate zal zijn om de wereldtitel – de achtste in haar geval – te veroveren. “Nou, ik verwacht dat heel wat rensters tegen dan nog wel enkele stappen zullen zetten, al hoop ik dat van mezelf ook.”
Cant laat het liggen in het zand
Hoewel Cant opnieuw een uitstekende zaak deed met het oog op de eindzege, was ze in Diegem in de eerste plaats toch ontgoocheld. “Ik ben vooral slechtgezind omdat ik het precies in het zand heb laten liggen. Ik weet niet wat er precies verkeerd liep tijdens die voorlaatste passage, maar ik verloor een handvol seconden. Ik dacht wel dat ik nog zou kunnen terugkeren, maar het lukte niet meer. Marianne is natuurlijk een wereldtopper en dat liet ze vandaag al even zien. Ze heeft duidelijk niet veel wedstrijden nodig om op niveau te geraken. Ze wordt een belangrijke factor de volgende crossen.”
